Καλώς ή κακώς, στο σινεμά δεν γίνεται ό,τι εύχεσαι. Ακόμη κι αν ονομάζεσαι Τέρι Τζόουνς και κουβαλάς τη βαριά κληρονομιά των Monty Python, θα πρέπει να αφήσεις κατά μέρους τις δεήσεις και να κοπιάσεις για να παραδώσεις ένα αποτέλεσμα που θα φτιάξει έστω και στο ελάχιστο τη διάθεση του κοινού. Και αυτό είναι κάτι που λείπει εμφανώς από την προχειρογραμμένη και τσαπατσούλικα σκηνοθετημένη βρετανική κωμωδία.
Η ιστορία τού –ο θεός να το κάνει– χιουμοριστικού sci fi μας συστήνει τον ρέμπελο δάσκαλο Νιλ Κλαρκ, ο οποίος αποκτά υπερφυσικές ικανότητες εξαιτίας της απόφασης ενός συμβουλίου εξωγήινων. Έχοντας τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει ό,τι θελήσει, ο αδέξιος εκπαιδευτικός κάνει άνω κάτω το Λονδίνο αλλά και την καρδιά της όμορφης γειτόνισσάς του. Σε αυτό το γαϊτανάκι ασύνδετων χωρατών το ένα κακο-σκηνοθετημένο γκαγκ διαδέχεται το άλλο, με τον Σάιμον Πεγκ να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ερμηνευτικά ασυμμάζευτα. Χαρακτήρες χωρίς νόημα, αστεία γραμμένα στο πόδι και πιξελιασμένα γραφικά συνθέτουν μια κραυγαλέα κατασπατάληση κινηματογραφικών δυνάμεων
Facebook
Twitter
Instagram
RSS