Σαν να περίμεναν το Φθινόπωρο για να έχει η φύση το ιδανικό χρώμα στις πρώτες ακροάσεις του νέου τους δίσκου, οι θρυλικοί ‘’Suede’’ επέστρεψαν στα μέσα του Σεπτεμβρίου, με ένα άλμπουμ που θα μπορούσε και να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο μια πορεία 25 ετών. Τι και αν ο Bret Anderson, η μορφή που λατρεύτηκε για τη φωνή και την εικόνα, δηλώνει πως το ‘’Autofiction’’, όπως είναι και το όνομα της ένατης δισκογραφικής τους δουλειάς, είναι ο punk τους δίσκος, από την πρώτη νότα ‘’μυρίζει’’ Suede από χιλιόμετρα.
Έχοντας τον πάντα στο πλευρό τους Ed Buller στην παραγωγή, οι Suede πιάνουν την παλιά συνταγή της επιτυχίας, αφήνοντας τις σάλτσες στην άκρη. Ρίχνοντας στο καζάνι όλη τη μουσική παράδοση της Μ. Βρετανίας από τα 80s και μετά, μπερδεύοντας τους Killing Joke με το σκοτάδι του Ian Curtis και των Joy Division και βάζοντας μπόλικη δική τους μελαγχολία, μας έφεραν ένα δίσκο που προσφέρεται για ώρες μπροστά το παράθυρο, κοιτώντας το τίποτα.
Ο χρόνος δεν κρύβεται. Ο Anderson συνεχίζει να συγκλονίζει. Δεν είναι το αντικείμενο του πόθου των 00s. Είναι ώριμος, γοητεύει με τη γεμάτη του φωνή, πιο μπάσα πλέον, το ίδιο όμως λυρική και άφταστη. Είναι αυτή που αναγνωρίζεις αμέσως, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες, αυτή που ακόμα καταφέρνει να μιλήσει μέσα σου και να ξυπνήσει τα ίδια συναισθήματα με τότε. Αυτά που όσο και αν προσπάθησες, δεν μπόρεσες ποτέ να επαναφέρεις. Αυτός χρειάστηκε μόνο να πει ‘What Am I Without You’’.
Facebook
Twitter
Instagram
RSS