Μία ιδιαίτερη έκθεση φωτογραφίας θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το κοινό στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κέρκυρας από τις 22 έως τις 31 Οκτωβρίου στον επιβλητικό χώρο των Φυλακών στο Παλαιό Φρούριο.
H έκθεση «Ημερολόγιο Καραντίνας», του Νίκου Κόκκα, ένα σουρεαλιστικό καθημερινό κολάζ ονείρων, συναισθημάτων και παράλληλων εαυτών —εκπληρωμένων ή… ανεκπλήρωτων— δεν είχε οδηγό ή πλοηγό, αλλά δημιουργήθηκε μέρα με τη μέρα. Το εγχείρημα ξεκίνησε δειλά αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια στις 19.03.2020 στον προσωπικό λογαριασμό Instagram του Νίκου Κόκκα. Η ανταπόκριση των «επισκεπτών» εκεί, αλλά και η προτροπή τους, στάθηκαν κίνητρο και δύναμη για τη συνέχιση του project ως την τελευταία μέρα στις 03.05.2020.
Φωτογράφος και δημοσιογράφος, ενεργός ως ελεύθερος επαγγελματίας από το 1996, με έδρα την Αθήνα, ο Νίκος Κόκκας σκέφτηκε, με το που ξεκίνησε το lockdown, ότι το διαμέρισμά του δεν προσφερόταν για συγκεντρώσεις, αλλά και πως κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να ανοίξει την πόρτα της φαντασίας, αντί για το κατώφλι του σπιτιού του, σε ένα ιδιαίτερο «καστ» καλεσμένων.
«Άφησα τον κάθε μου φόβο, κάθε απωθημένο στη ζωή μου μέχρι τώρα, κάθε ‘απαγορευμένη’ σκέψη αλλά και κάθε έννοια σοβαροφάνειας να κυβερνήσουν το διάστημα του εγκλεισμού.»
Σχεδόν κάθε μέρα, ανάλογα με την έμπνευση και τη στιγμή, στο μικρό σπίτι της Καστέλλας άρχισαν να «καταφθάνουν» ένας-ένας οι χαρακτήρες της φαντασίας του δημιουργού, σε μια «παραμυθιακή» συγκατοίκηση: Mέσα από ένα «κρεσέντο» ενδυματολογίας, αυτοσαρκασμού, χιούμορ, αντικειμένων —ιπτάμενων και μη— κατευνασμού ενοχών, ηλιοβασιλεμάτων από γωνιά μπαλκονιού, αλλά και ονείρων για την επόμενη μέρα, o Bon Viveur, ο Ζογκλέρ, ο Τενίστας, ο Παραλίας, ο Τουρίστ, ο Χαρτοπαίκτης, ο Ροκ Σταρ, ο Μποξέρ, ο ήρωας Film Noir, ο DJ, όλοι ήταν καλεσμένοι σε αυτή την παράδοξη «απελευθέρωση των ορίων», στην καρδιά του νόμιμου περιορισμού τους.
“Μια πρωτότυπη ιδέα που γεννήθηκε μέσα από το απόλυτο lockdown της πόλης μετά την πανδημία:
Ένας διάλογος με τον εαυτό μου, μια σύγκρουση, μια αντιπαράθεση. Αποδέχτηκα τους φόβους και τις ανασφάλειές μου και προσπάθησα να εκφράσω ανεκπλήρωτες ευχές και επιθυμίες, καταγράφοντας την διάθεση του μυαλού και της ψυχής, κάθε μέρα που πέρναγε ενώ Μέναμε στο Σπίτι χωρίς διέξοδο. Με την υπερβολή, το σουρεαλισμό και δόση θεατρικότητας, προσπάθησα να είμαι ειλικρινής και αυθεντικός, χωρίς να σκέφτομαι ποιοι με βλέπουν, πώς «αποκαλύπτομαι».
Μία συνθήκη που βιώσαμε όλοι. Ο καθένας με τον τρόπο του. Μία έκθεση που πραγματεύεται ακριβώς αυτό. Μήπως όμως τελικά υπάρχουν περισσότερα κοινά σημεία ανάμεσά μας από όσα νομίζαμε;
Νίκος Κόκκας – Locked Down. Ας το δούμε… απέξω.
Facebook
Twitter
Instagram
RSS